Зялёнае сьвятло лістоты
Ізноў трапеча за вакном
Пад небам, дзе плыве самота
На хмарах з маладым дажджом.
І ты глядзіш адзін у неба,
І ў неба просіцца душа,
Якой, як птушцы, лётаць трэба
Пакуль ты да свайго крыжа
Ідзеш па гэтым тлумным сьвеце,
І разумееш, што жыцьцё
Адно, як гэты цёплы вецер,
Як гэта ля вакна лісьцё,
Што не паўторацца ніколі,
Але запомняцца душы,
Нібы сьвятло на кволым гольлі,
Нібы Хрыстос, што на крыжы...
|
|
